سرطان پستان ، از درمان پذیرترین انواع سرطانها است که پیآمد آن، افزایش طول عمر همراه با نیاز به حمایت در مراحل مختلف بیماری بویژه پس از درمان می باشد( علوی،منرایی، 1811). زنان درمان شده ، پایان درمان را به عنوان زمانی برای بازگشت زندگی به حالت عادی و اولیه جستجو میکنند. با این حال، هیجان های پیچیده  مرتبط با درمان هنوز وجود دارد(بیتی،آکسلد، 2008). از پاسخهای رایج در درمان شدگان سرطان پستان، می توان به نگرانی های وجودی، ترس از عود، تغییرات خلقی شامل نگرانی، خشم، ناراحتی، ناامیدی، عدم اطمینان، تصویر بدنی نامناسب، پریشانی هیجانی و مشکلات دیگر اشار کرد (نابف 1 2011 ). در برخی از آنان، این فشار روانی با گذشت زمان از بین میرود و می توان آن را به عنوان یک واکنش سازگاری طبیعی در نظر گرفت، اما برخی به لحاظ بالینی مشکلات روانی شدیدتری را تجربه می کنند که معمولاً به عنوان بخشی از یک اختلال افسردگی یرا اختلالات اضطرابی بروز می کنند.